De zoete wraak van La Swift

Als jonge artieste tekende ze in 2006 een platencontract bij het indie-label Big Machine Records uit Nashville. De baas van dat label was Scott Borchetta. Belangrijk onderdeel van het platencontract met Big Machine was dat het label eigenaar werd van de masteropnamen van Taylor Swift en de daarmee verband houdende exploitatierechten. Nadat Taylor Swift bij Big Machine haar eerste zes albums had opgenomen en uitgebracht en alleen al in de Verenigde Staten 32 miljoen albums had verkocht, tekende zij eind 2018 een platencontract bij het major label Republic Records, onderdeel van Universal Music Group. Dit keer niet op basis van een overdracht van masterrechten maar in de vorm van een exclusieve licentie aan Republic Records waarbij Taylor Swift zelf de eigenaar van de masteropnamen van haar nieuwe albums blijft. Bij Republic Records zette La Swift de positieve muzikale ontwikkelingen door. Haar toenemende populariteit had ook effect op haar zes eerdere albums die zij bij Big Machine had uitgebracht. Dit noemen we ook wel de ‘back catalogue’ van een artiest. Zo kon Big Machine blijven profiteren van de latere muzikale successen van Taylor Swift die onder de vlag van Republic Records gevierd konden worden. Back catalogue Taylor Swift Taylor Swift zag die ontwikkeling ook en deed een poging haar back catalogue terug te kopen van Big Machine. Dit zien we wel vaker: een artiest die wat verder in zijn of haar carrière is en met het oog op de lange termijn over de eigen muziekopnamen wenst te beschikken. Borchetta, baas van Big Machine, deed La Swift daarop het voorstel dat zij haar back catalogue weer terug zou kunnen krijgen als zij haar nieuw op te nemen albums bij Big Machine zou uitbrengen. Voor ieder bestaand album zou Taylor Swift dan een nieuw album bij Big Machine moeten aanleveren. Zes oude albums voor zes nieuwe albums. Taylor Swift ging niet akkoord met het voorstel van Big Machine. Borchetta verkocht daarop in 2019 zijn label Big Machine aan Ithaca Holdings, het bedrijf van Scooter Braun, manager van onder andere Justin Bieber en Demi Lovato, en, jawel, ex-manager van Taylor Swift. Toen Taylor Swift in 2006 bij Big Machine tekende was Scooter Braun haar manager en hij wist daardoor als geen ander dat Taylor Swift de masterrechten op haar eerste zes albums aan Big Machine had overgedragen.

Nabuurrechtelijke erkenning voor zolderkamer producers

Op 17 december 2021 deed de Hoge Raad uitspraak in de langslepende zaak van DJ, artiest en muziekproducer Martin Garrix tegen zijn voormalige managementkantoor MAS Management (hierna ‘MAS’) en platenmaatschappij Spinnin’ Records. De uitvoerig gemotiveerde beslissingen van de rechtbank uit 2017 en het hof uit 2019 houden de Nederlandse muzieksector nog steeds bezig. Daar komt nu het arrest van de Hoge Raad bij. Ons hoogste rechtscollege overweegt dat het hof – in navolging van de rechtbank – op terechte gronden geoordeeld heeft dat Martin Garrix nabuurrechtelijk als fonogrammenproducent van zijn muziekopnamen moet worden beschouwd. Niettemin vernietigt de Hoge Raad de uitspraak van het hof vanwege onjuiste toepassing van het auteurscontractenrecht bij de beoordeling van de royaltybepalingen en eenzijdige verlengingsbedingen in de management- en productieovereenkomsten tussen partijen en het niet in behandeling nemen van Garrix’ (subsidiaire) vordering gebaseerd op de algemene redelijkheid en billijkheid.

Investeringen zolderkamer producers verdienen óók bescherming

In Muziekwereld 2017-4 schreef ik over de uitspraak van de rechtbank in eerste aanleg in de langslepende kwestie van *deejay*, producer en artiest Martin Garrix tegen zijn voormalige managementkantoor MAS Management (hierna ‘MAS’) en platenmaatschappij Spinnin’ Records. In het hoger beroep heeft het Gerechtshof eind 2019 een voor de Nederlandse muziekindustrie belangrijke uitspraak gedaan. In deze bijdrage voor *Muziekwereld* ga ik vooral in op de overwegingen van het Hof over het naburige recht van fonogrammenproducenten in relatie tot zogeheten ‘zolderkamerproducers’: artiesten/producers die hun tracks vooral ‘thuis’ in een eigen studio en/of met eigen instrumenten, apparatuur en/of software maken. Uit de uitspraak van het Hof blijkt verder dat het op 1 juli 2015 ingevoerde auteurscontractenrecht onder bepaalde omstandigheden reflexwerking kan hebben en tevens van toepassing kan zijn op overeenkomsten die strikt genomen géén exploitatieovereenkomst zijn.

Honored to be involved in ADE’s campaign this year. The portrait of Bjorn Schipper is a part of the ADE ’22 photoshoot by Krijn van Noordwijk. The series portrays the people that keep our scene alive and push our industry forward, and represent the entire range of electronic music. The culture that binds us all together has always been the most important part of nightlife — especially now that the spirit is back in full force. Let’s celebrate our return together at ADE.

Bjorn Schipper HR

In Muziekwereld 2017-4 schreef ik over de uitspraak van de rechtbank in eerste aanleg in de langslepende kwestie van *deejay*, producer en artiest Martin Garrix tegen zijn voormalige managementkantoor MAS Management (hierna ‘MAS’) en platenmaatschappij Spinnin’ Records. In het hoger beroep heeft het Gerechtshof eind 2019 een voor de Nederlandse muziekindustrie belangrijke uitspraak gedaan. In deze bijdrage voor *Muziekwereld* ga ik vooral in op de overwegingen van het Hof over het naburige recht van fonogrammenproducenten in relatie tot zogeheten ‘zolderkamerproducers’: artiesten/producers die hun tracks vooral ‘thuis’ in een eigen studio en/of met eigen instrumenten, apparatuur en/of software maken. Uit de uitspraak van het Hof blijkt verder dat het op 1 juli 2015 ingevoerde auteurscontractenrecht onder bepaalde omstandigheden reflexwerking kan hebben en tevens van toepassing kan zijn op overeenkomsten die strikt genomen géén exploitatieovereenkomst zijn.

Investeringen zolderkamerproducers verdienen óók bescherming

In deze bijdrage voor Muziekwereld sta ik stil bij de inhoud van titelexclusiviteit in de vorm van heropnameclausules in artiesten- en platencontracten. De aan- leiding is een rel van heb ik jou daar tussen wereldster Taylor Swift (‘La Swift’) en haar voormalige manager en platenbaas. Deze rel kreeg in het afgelopen jaar veel aandacht in de media1 en laat stiekem zien dat (ook) de inhoud van een artiesten- of platencontract de carrière van een artiest kan maken of breken.

Op 17 december 2021 deed de Hoge Raad uitspraak in de langslepende zaak van DJ, artiest en muziekproducer Martin Garrix tegen zijn voormalige managementkantoor MAS Management (hierna ‘MAS’) en platenmaatschappij Spinnin’ Records. De uitvoerig gemotiveerde beslissingen van de rechtbank uit 2017 en het hof uit 2019 houden de Nederlandse muzieksector nog steeds bezig. Daar komt nu het arrest van de Hoge Raad bij. Ons hoogste rechtscollege overweegt dat het hof – in navolging van de rechtbank – op terechte gronden geoordeeld heeft dat Martin Garrix nabuurrechtelijk als fonogrammenproducent van zijn muziekopnamen moet worden beschouwd. Niettemin vernietigt de Hoge Raad de uitspraak van het hof vanwege onjuiste toepassing van het auteurscontractenrecht bij de beoordeling van de royaltybepalingen en eenzijdige verlengingsbedingen in de management- en productieovereenkomsten tussen partijen en het niet in behandeling nemen van Garrix’ (subsidiaire) vordering gebaseerd op de algemene redelijkheid en billijkheid.

Plus One Legal offers tailor made legal advice, representation and litigation.