Beats me! Hé is dat niet mijn muziek?!
Het fenomeen plagiaat is al eerder in onze Beats Me! rubriek aan de orde gekomen. Wij hebben er vorig jaar op gewezen dat het mogelijk is om bij (verdenking van) muziekplagiaat naar de Vaste Commissie Plagiaat (VCP) van Buma/Stemra te stappen, en aangestipt wat hiervan de voordelen zijn. Naast deze relatief goedkope en laagdrempelige procedure bij de VCP is het bij (verdenking van) muziekplagiaat natuurlijk ook mogelijk om naar de “gewone” rechter te gaan. Met deze Beats Me! zoomen we in op deze gang naar de civiele rechter om iets te doen aan (vermeend) muzikaal jatwerk.
Belangrijk verschil met de VCP-procedure is dat de “gewone” civiele procedure de winnende partij expliciet de mogelijkheid biedt om volledige vergoeding van de werkelijke advocaat- en proceskosten te vorderen. Winst in een VCP-zaak houdt nu nog in dat – wil de winnende partij zijn schade zoals juridische kosten verhalen op de verliezende partij – daarna nog een aparte civiele procedure gestart moet worden. Ook de achtergrond van de degenen die een oordeel moeten vellen over (vermeend) muziekplagiaat is verschillend. Een VCP oordeel komt op basis van zowel muzikale als juridische kennis tot stand. De “gewone” rechter oordeelt in beginsel op basis van juridische kennis. Alleen als partijen of de rechter een of meerdere muzikale deskundigen hebben ingeschakeld zal muzikale kennis een rol spelen bij de vraag of hier sprake is van muziekplagiaat.
Muziekplagiaat is van alle tijden, alle muziekstijlen en gaat de gehele wereld over. Ook bij de “gewone” rechter. De recente geschiedenis kent zowel in binnen- als buitenland voorbeelden van rechtszaken over muziekplagiaat. Zo oordeelde begin dit jaar de Bredase rechter dat DJ Tiësto zich niet schuldig had gemaakt aan plagiaat. De klacht van DJ Michiel de Jong dat DJ Tiësto zijn dancenummer “Swiwal” (gedeeltelijk) zou hebben gekopieerd, werd door de Rechtbank van de hand gewezen. Een stukje zuidelijker oordeelde de Belgische rechter in 2005 dat Madonna met haar nummer “Frozen” vier maten had ontleend uit het werk “Ma vie fout le camp” van Salvatore Acquaviva. Gevolg: een Belgisch verbod op verspreiding van het nummer van Madonna, met inbegrip van het spelen en laten horen tijdens concerten. En zeer recent zijn de Australische rockers van Men at Work door de Australische rechter op de vingers getikt vanwege muziekplagiaat. Hun wereldwijde hit “Down Under” uit 1983 bleek achteraf een stukje fluitspel te bevatten dat ontleend was aan een ouder folkliedje genaamd “Kookaburra Sits in the Old Gum Tree”. Op last van de rechter moet de groep nu aan de oorspronkelijke rechthebbende(n) een percentage van de royalties afstaan.
Zo zie je maar dat – gewone rechter of VCP – je met muziekplagiaat alle kanten uit kan. Of je nu vindt dat jouw muziekwerk gekopieerd is, of dat je naar jouw mening juist ten onrechte wordt beschuldigd van plagiaat.
Bjorn Schipper ([email protected]) Maurits Meijboom ([email protected])
more insights
ADE: The people behind the scenes
Honored to be involved in ADE’s campaign this year. The portrait of Bjorn Schipper is a part of the ADE ’22 photoshoot by Krijn van Noordwijk. The series portrays the people that keep our scene alive and push our industry forward, and represent the entire range of electronic music.
19 October 2022
ReadInvesteringen zolderkamerproducers verdienen óók bescherming
In Muziekwereld 2017-4 schreef ik over de uitspraak van de rechtbank in eerste aanleg in de langslepende kwestie van *deejay*, producer en artiest Martin Garrix tegen zijn voormalige managementkantoor MAS Management (hierna ‘MAS’) en platenmaatschappij Spinnin’ Records. In het hoger beroep heeft het Gerechtshof eind 2019 een voor de Nederlandse muziekindustrie belangrijke uitspraak gedaan. In deze bijdrage voor *Muziekwereld* ga ik vooral in op de overwegingen van het Hof over het naburige recht van fonogrammenproducenten in relatie tot zogeheten ‘zolderkamerproducers’: artiesten/producers die hun tracks vooral ‘thuis’ in een eigen studio en/of met eigen instrumenten, apparatuur en/of software maken. Uit de uitspraak van het Hof blijkt verder dat het op 1 juli 2015 ingevoerde auteurscontractenrecht onder bepaalde omstandigheden reflexwerking kan hebben en tevens van toepassing kan zijn op overeenkomsten die strikt genomen géén exploitatieovereenkomst zijn.
09 June 2022
ReadNabuurrechtelijke erkenning voor zolderkamer producers
Op 17 december 2021 deed de Hoge Raad uitspraak in de langslepende zaak van DJ, artiest en muziekproducer Martin Garrix tegen zijn voormalige managementkantoor MAS Management (hierna ‘MAS’) en platenmaatschappij Spinnin’ Records. De uitvoerig gemotiveerde beslissingen van de rechtbank uit 2017 en het hof uit 2019 houden de Nederlandse muzieksector nog steeds bezig. Daar komt nu het arrest van de Hoge Raad bij. Ons hoogste rechtscollege overweegt dat het hof – in navolging van de rechtbank – op terechte gronden geoordeeld heeft dat Martin Garrix nabuurrechtelijk als fonogrammenproducent van zijn muziekopnamen moet worden beschouwd. Niettemin vernietigt de Hoge Raad de uitspraak van het hof vanwege onjuiste toepassing van het auteurscontractenrecht bij de beoordeling van de royaltybepalingen en eenzijdige verlengingsbedingen in de management- en productieovereenkomsten tussen partijen en het niet in behandeling nemen van Garrix’ (subsidiaire) vordering gebaseerd op de algemene redelijkheid en billijkheid.
01 January 2022
ReadDe zoete wraak van La Swift
In deze bijdrage voor Muziekwereld sta ik stil bij de inhoud van titelexclusiviteit in de vorm van heropnameclausules in artiesten- en platencontracten. De aan- leiding is een rel van heb ik jou daar tussen wereldster Taylor Swift (‘La Swift’) en haar voormalige manager en platenbaas. Deze rel kreeg in het afgelopen jaar veel aandacht in de media1 en laat stiekem zien dat (ook) de inhoud van een artiesten- of platencontract de carrière van een artiest kan maken of breken.
01 October 2021
Read